فرزانه سونسوزلارا قاتيلدى

آیاغا قالخیب یولادوشوروک!

بؤیوک اوستادیمیز، باشدان باشا متانت وادب اولان او قیزیل اوزلو قوجا، آذربایجانیمیزین ایکی اینقلابی نین بالاسی، آنا دیلینین آیاغیندا دایانماغین و دردلی آنالاریمیزین ادبیندن قاینایان او اوسطوره، یئرلی ادبه بئل باغلامیش گؤزل دانیشان آغیللی او نبی، آذربایجانیمیزین تورکجه دیلی نین قیفیلی نی آچان، او ستار، شیخ محمد، تقی رفعت و سید جعفریمیزین یولونو توتان، او فرزانه لردن فرزانه راق اولان فرزانه میز، او یوخسوللوغون باغریندان بیته ن، آنا دیلیمیزین تاجینی باشیمیزا قویان، سونسوزلوغا و سونسوزلارا قاتیلدی.

بو ماتم بیر میلتین قلبینه چؤکموش. آذربایجانین هر یئرینده، دونیانین هر طرفینده اولان آذربایجانلیلار یاسلی قالمیش. قلمی نی اؤز قانیینا ووروب یازدی. زوربالارین زور ظولمونه قارشی اگیلمه ین اما کوچه بازار اوشاق و آنا دیلی قارشیسیندا اللری سینه سی اوسته دوران.

غبطه اویاندیران متواضع بیر کیشی، سون سوز سخاوتی اولان بیرعالیم، بهرنگی، ساعدی و منیم و اون لار آنا دیلیمیزه ماتم قالمیش اوشاقلارین اوستادی. بؤیوک قارداش کی آذربایجان، آدینین کولگه سینه فخر ائدیر.

اوستاد فرزانه بیر دیلین هم آتا و هم آناسی، هر ایکیسی.

آدینین قارشیسیندا باش اییریک. اونون بؤیوک قلبی یانیندا قلب لریمیزی توپراغا وئریریک. اوندان گوج آلیریق. رسالتینی چیگنیمیزه آلیب یولا دوشوروک. فرزانه لردن بیر ملت دوزلدیریک. چیچک اوزونو اؤپوروک. اونونلا وداع لاشمیریق، دالیسیجا یولا دوشوروک. دوداغیمیزدا اونون آزاده لیق الیفباسی ایله. یوخسوللوق اونون بئشیگی ایدی. اؤلومونده میلت آدیندا بیر ثروتی وار ایدی. چیچک اوزونو یئنی دن اؤپوروک، آیاغا قالخیب یولادوشوروک.

رضا براهنی 2006- ژانویه - 19 تورنتو

فرزانه به جاودانگان پيوست

بلند می شویم و راه می افتیم!

استاد بزرگمان، آن پیر سرخ چهره ی سراسر متانت و ادب مان، آن فرزند دو انقلاب بزرگ آذربایجانمان، آن اسطوره ی ایستادگی به پای زبان مادری و ادب سرچشمه گرفته از مادران دردمند مان، آن رسول خردمند خوش سخن کمر به خدمت ادب بومی بسته مان، آن باز گشاینده قفل زبان ترکی آذربایجانی مان، آن ادامه دهنده ی راه ستار و شیخ محمد و تقی رفعت و سید جعفرمان، آن فرزانه ی فرزانه تر از هر فرزانه مان، آن از دامن فقر مادی برخاسته، تاج زبان مادری بر سر گذاشته مان، به جاودانگی و جاودانه گان پیوست.

این ماتم بر قلب یک ملت فرود آمده است. سراسر آذربایجان، بقیه ی آذربایجانی ها در هر کجای دنیا به ماتم نشسته اند. قلم به خون خود زد و نوشت. در برابر زور وستم خود کامگان خم به ابرو نیاورد اما دست به سینه در برابر زبان بچه و مادر کوچه و بازار ایستاد. مردی با تواضعی غبطه انگیز، دانشمندی با سخاوتی پایان ناپذیر. استاد بهرنگی، ساعدی و من و ده ها فرزند به ماتم زبان مادری نشسته. برادری بزرگ که آذربایجان به سایه ی نامش فخر می کند.

استاد فرزانه، مادر و پدر یک زبان هر دو.

در برابر نامش سر فرود می آوریم. قلب هایمان را در کنار قلب بزرگ او به خاک می سپاریم. از او نیرو می گیریم. بار رسالتش را به دوش می نشانیم و راه می افتیم. ملتی از فرزانه ها می سازیم. صورت گلگونش را می بوسیم. با او وداع نمی کنیم. پشت سرش راه می افتیم. با الفبای آزادگی او بر لب. خاستگاهش فقر بود. هنگام مرگ ثروتی بنام یک ملت داشت . صورت گلگونش را دوباره می بوسیم. بلند می شویم و راه می افتیم.

رضا براهنی 19 ژانویه 2006