بمناسبت بزرگداشت "روز جهانی زبان مادری"(21.فوريه.2007)

انسان دوستان آزاده و مبارز، هموطنان گرامی و

همزبانان ِعزیز ِآزاديخواه ومعترض به زبان كُشي

در ايران

با "سلامی چو بوی خوش آشنائی"، افتخار دارم که این پیام را جهت بزرگداشت "روز جهانی زبان مادری" به شما میفرستم، که شامل طرح موضوع و نتیجه گیری است. اگر عنان قلم اندکی رها شده بسبب لطف شما و عمق و وسعت فاجعه ایستکه با آن روبرو هستیم. روزهائیکه از طرف "نهادهای بین المللی" و یا بصورت " بین المللی" گرامی داشته میشوند، عموماً جهت یادآوری ، و وسعت و تعمیق بخشیدن به یک خواست انسانی برآورد شده است ، ویا برای مقابله با ظلم عریان و مُزمن و یا خطر فراگیری استکه، ابعاد بین المللی داشته و از چهارچوب مسائل ملی یا منطقه ای فراتر میرود.

" شاًن نزول" و علت بوجودآمدن بعضی از این روزهای جهانی، یا ریشه در مبارزات یک ملت داشته و یا توسط افراد انساندوست و خیرخواه مطرح شده و سپس مقبولیت جهانی یافته اند. از آن جمله است:

/ روز جهانی کارگر/ روز جهانی مبارزه با تبعیض نژادی/ روز جهانی زنان/ روز جهانی کودک/ روز جهانی محیط زیست/ روز جهانی آب آشامیدنی سالم/ روز جهانی باسوادی (مبارزه با بیسوادی)/ و بالاخره "روز جهانی زبان مادری" و.../ .

همه میدانیم که بشریت " روز جهانی زبان مادری" را از 21 فوریه 1954 مرهون و مدیون مبارزات مردم بنگلادش، بخاطر زبان مادریشان است. کشور کنونی بنگلادش بعد از استقلال پاکستان برهبری " محمدعلی جناح" از هند، با 1600 کیلومتر فاصله، بعنوان پاکستان شرقی نامیده شد. رهبران پاکستان غربی، برخلاف رهبران خردمند "هند" آزادی دین و زبان و سیستم فدرال را در کشور خود ایجاد نکردند، بلکه پاکستان غربی به بهانه وحدت دینی میخواست با داشتن جمعیت کمتر از پنجاه میلیون آنهم مرکب ازهشت زبان مختلف، کشورهفتاد وپنج میلیونی بنگلادش را از خواندن و نوشتن و تحصیل و تدریس و دفاع حقوقی در دادگاهها بزبان مادریشان با سرکوب پلیسی محروم کرده و آنهارا " اردو urdu" زبان سازد!. عمر این " ستم زبانی" بیش از هشت سال طول نکشید که کشور کنونی پاکستان بعد از استقلالش(در 1947 با هند از انگلستان) و سپس جدائی اش ازآن کشور، با شورش دانشجوئی و سراسری بنگلادش برای حفظ هویت زبان مادری و انسانی خود روبرو شد و سرکوب پلیسی و جنایات غیر انسانی اش هم بجایی نرسید و بناچار استقلال بنگلادش را که از حمایت بیدریغ هند هم برخوردار بود برسمیت شناخت. اما پاکستانیها پس از این تجربه تلخ، فهم و شعور آنرا داشتند که سنت " قاعد اعظم" خود " محمدعلي جناح" را در تحمیل زبان " اردو" در داخل کشور باقی ماندة پاکستان، کنار بگذارند و با ایجاد سیستم فدرالیسم و آزادی زبانهای مادری از قبیل پشتوئی و بلوچی و .... در کنار زبان مشترک " انگلیسی" و " اردو" بقاء و همزیستی خودخواستة پاکستان را تضمین نمایند. تبدیل زبان رسمی و انحصاری " اردو"، به زبان مشترک، در واقع " تضمین- نامة استقلال" پاکستان کنونی شد و بر تنش های اقتصادی ناشی از فقر، تنش های زبانی- فرهنگی را اضافه نکرد. از نوامبر سال 1999 یونسکو و سازمان ملل متحد نیز " 21 فوریه" را روز بزرگداشت زبان مادری اعلان کرده و برسمیت شناخت.

ولی از رسمیت بین المللی به رسمیت ملی" زبانهای مادری محکوم" درایران، واز رسمیت قانونی و ملی به رفع تبعیض اجتمائی و فرهنگی در کشور یعنی بر افتادن " پان فارسیسم" راه نسبتاً طولانی باقی مانده است. مسلماً استقرار آزادی زبانهای هفتادگانة مادری محکوم در ایران (نگاه کنید به www.Ethnologue.com/iran) مانند سایر آزادیهای بشری نظیر آزادی(وجدان/ اندیشه/ بیان/ دین و عقیدة سیاسی و ...) دركنار برابري جنسي(زن با مرد) و برابري انساني شهروندان، تنها به همت زنان و مردان و به آگاهی و فعالیت و اراده و موقع شناسی و خِرد آنها بستگی دارد.

انسانهای آزاده و آزادی خواه تا پایان دادن به جنایات فرهنگی زبان انحصاری و جانشین و قاتل فارسی و تبدیل آن به صورت دموكراتيك به زبان مشترک در کنار رسمیت و آزادی سایر زبانهای موجود در ایران از پا نخواهند نشست.و سلطة زبان انحصاری حاکم را نظیرسلطة دین انحصاری حاکم به تاریخ خواهند سپُرد.

پیام من بمناسبت روز جهانی زبان مادری، با توجه به اوضاع و احوال " آزادی کشی" و" برابری ستیزی" در ایران بناچار دارای دو مخاطب بوده و لذا شامل دو قسمت است:

1- پیامی خطاب به همدردان و دارندگان زبانهای مادری محکوم، که از سلطنت و حکومت پهلوی تا به امروز زیر بار تحقیر، جذب و حل شدن، با مقاومت قهرمانانه، متحمل جنایات و رنجهای غیر قابل توجیه از نظر وجدان بشری شده اند:

هرچند دمکراسی بمعنی آزادی و بقاء و رشد " اقلیت ها" در حاکمیت " اکثریت نسبی" معنی میدهد، اما در ایران از سال 1304 شمسی (1925 میلادی) یعنی درست هشتاد ودوسالست که زبانهای مادری " اکثریت" اهالی این کشور، بوسیلة هیئت حاکمه ای بیگانه نشانده که خود را تا بامروز نماینده 22 میلیون فارسی زبان و سمبل باصطلاح خود " ملی گرائی مثبت" ایرانی قلمداد میکرده و میکند، محکوم و ممنوع شده و آزادی و رسمیت خودرا از دست داده است. امروز صاحبان زبانهای محکوم در ایران هفتاد میلیونی، حدود چهل و هشت میلیون نفر را شامل میگردد، در حالیکه بنا به نشریه شماره یک فرهنگ ایران در فروردین 1332 درکشورايران دویست (200) زبان و لهجه وجود داشته است. یعنی تقریباً درعرض پنجاه سال از سلطنت محمدرضاشاه تا بامروز حدود 130 زبان و لهجه در ایران قربانی جنون و جنایت تک زبانی و تک فرهنگی سیاسی دولتی یعنی پان فارسییسم شده است. سیاستی که بجای " ملی گرائی مدرن متکی به آزادی قانونی و برابری انساني شهروندان" جهت حفظ منافع ملی شان، متأسفانه ناظر به جذب وحل زبانی آنها، با تحقیر و اهانت بوده است ( از ترک و کرد و عرب گرفته تا برسد به لر و گیلک و ...). از دوره پهلوی " ملی گرائی قومی" متکی به زبان انحصاری فارسی را با ملقمه ای از " ملی گرائی ایلی" ناظر بر تبار و نژاد پاک و والا ولی موهوم آریائی ، بهمراه اساطیر شاهنامه ای و زرتشتی، سعی کردند احیا کرده و با ديكتاتوري بجای ملی گرائی مدرن ناظر بر آزادی قانونی و برابری انسانی شهروندان جا بیاندازند، زیرا "سرسودائی"ِ دیکتاتورهای بیگانه نشانده، طاقت فهم و تحمل آزادی قانونی و برابری انسانی شهروندان را نداشتند چرا که آنها " رعیّت" و " بندگان اعلیحضرتش" میدیدند. همچنانکه ملی گرایان قومی بعد از انقلاب 57 که "سلطانی شیخ" را طالب بودند و به زبان انحصاری فارسی در کنار مذهب انحصاری و حاکم شیعه قائلند، اکثراً دشمنان قسم خوردة آزادی و برابری انسانی شهروندان ایرانی بوده و هستند. شه و شیخ میخواستند و میخواهند تا از گلستان چند فرهنگی و زیبای ایران، جامعه که چه عرض کنم، در واقع"گله ای" یکدست فراهم سازند که تنها یک زبان و یک دین مورد پسند و رسمی حضرات را بلد باشد وصدا واداي آنرا دربياورد و همچون گوشت چرخ کرده اي، تمایزی در بینشان وجود نداشته باشد!

اما اگر با ارادة انسانی، توام با آگاهی، منطق و حقیقت دوستی، جهت دفاع از بقاء و آزادی زبان مادری به مقابله و مبارزه با ارادة بربریت حاکم که متکی بر " جهل مرکب" و زور و دروغ و جعل و تزویر است برخیزیم، بیگمان همگان برخیزند، تا به جنایت زبان انحصاری و حاکم :(در ایران زبان فارسی) و دین انحصاری حاکم (در ایران؛ شیعة مکتبی: خمینیسم) نقطة پایان گذاشته شود.

مسلماً دیر یا زود این توحش ویرانگرونابود کنندة زبانها و فرهنگهای در ایران، جای خودرا به شکوفائی و غنای فرهنگها خواهد داد. اگر نتواند از مسیر همبستگی آزاد یعنی "فدرالیسم" بگذرد، از راه جدائی فرهنگی و سیاسی یعنی از "استقلال"بخشهاي فرهنگي يعني "تجزیه" ايران خواهد گذشت. لذا بر انسانهای آزادی خواه، صاحب اراده و آگاه در حقوق بشری خویش، واجب و وظیفه است که جهت آزادی زبان مادری و برابری و رقابت فرهنگی درایران کوشا باشیم و با طاعون ملی گرائی قومی حاکم که متکی به زبان انحصاری فارسی و مذهب انحصاری شیعه است مبارزه کنیم. بنظر میرسد این مبارزه با پان فارسیسم در سه بعد بایستی پیش برود:

الف- خودمان، زبان مادری خویش را پاس بداریم و بفرزندان خود صحبت کردن، خواندن و نوشتن آنرا یاد دهیم تا زمانیکه آزادی تحصیل، تدریس و دفاع حقوقی ورسميت دولتي ومنطقه اي برای همة زبانها در کشور برقرار شود که دور نیست. این قصورفردی و خانوادگی را نمیتوان برهیچکس بخشید، بخصوص آنانکه متوجه عمق و وسعت جنایت فرهنگی پان فارسیسم در طول اين هشتادودو سال در ايران شده اند.

"چو تو خود کنی اختر خویش را بد مدار از فلک چشم، نیک- اختری را"

ب- ما بایستی" انجمن دفاع از آزادی زبانهای محکوم در ایران" را تأسیس کنیم و با همة زبانها و لهجه های محکوم ارتباط نزدیک و هماهنگ برقرار سازیم.

پ- در سطح بین المللی نیز بایستی پان فارسیسم و سرکوب و تحقیر زبانهای مادری در ایران را مطرح ساخته و رسوا سازیم.

مبارزه با پان فارسیسم در واقع نجات خود زبان فارسی از " آلت فعل" شدن سیاسی مشتی شیاد است که از دورة پهلوی تاکنون بمدت هشتادودوسالست که ادامه یافته است( از1925 تا2007 )، همچنانکه مبارزه با پان شیعیسم(خمینیسم) جمهوری اسلامی در واقع نجات دین اسلام و مذهب شیعه ازدست مشتی دکانداران دین میباشد که بجای تهذیب اخلاق مؤمنین، همچون ابزاری، از مذهب برای منافع نامشروع شخصی و گروهی خود سوء استفاده کرده و میکنند و لذا بی اخلاقی بی سابقه ای را در جامعه دامن زده اند.

مناسب استکه متنی را همه صاحبان زبانهای محکوم در ایران بهمراه فارسی زبانان آزاده و آزادی خواه مشترکاً امضاء کرده و آنرا به پارلمانهای کشورهای دنیا و سازمان ملل متحد و یونسکو بفرستیم،و ابعاداين جنايت را مدام افشاء سازيم، ونقاب از چهرهْ بنيادگذاران و حاميان كنوني آن برگيريم.

2- پیامی به طرفداران پان فارسیسم و کسانیکه ایرانیت را بمعنی فارس زبان بودن تلقی میکنند:

3-

ایران کشوریست کهنسال و همواره از آغاز طلوع تمدن در این سرزمین تا حکومت پهلوی دارای سه زبان اداری بوده بی آنکه کسی به زبان مادری قوم و ملت ديگر، کاری داشته باشد: در دوره ایلام زبانهای " ایلامی، سومری و اکدی" و در دورة هخامنشی باز سه زبان: ایلامی(دولتی)/ بابلی(بین المللی)/ پارسی باستان(سلطنت و قشون) رایج بود که تا بعد از اسلام اين قاعدهْ سه زاباني بودن ادامه یافت (يوناني ،آرامي و پهلوي) ، و از قرن چهارم و اوایل قرن پنجم هجری باز سه زبان عربی (زبان دین- علم و فلسفه و تجارت وشعرو..)/ فارسی(زبان دولت و دیوان و شاعران و..) و ترکی(زبان قوم غالب، اشرافیت و قشون وشعر و..) در کنارهم وجود داشتند. از وقتیکه زبان فارسی از صورت یکی از سه زبان اداری به شكل زبان انحصاری، رسمی، حاکم و در نتیجه زبان جانشین و قاتل و سیاسی تغییر چهره داده شد(1304 شمسی سلطنت رضاشاه) با عکس العمل طبیعی افراد آزاده و آگاه زبانهای محکوم، و معدودی از فارس زبانان صاحب وجدان و شرفِ بیدار و دوراندیش روبرو شده و میشود. بدانید که " زبان مادری" هرکس که در آن آیه های مهر و محبت را شنیده است، با هر زبان اکتسابی بعدی(ازجمله فارسی) یک فرق اساسی دارد. زبان مادری تنها یک وسیلة ارتباطی و مبادلة افکار نیست، وسیلة بیان و رشد و شکوفائی احساسات عمیق انسانی هم هست. " زبان مادری"، " قلب و دل" است در مفهومی که قدما بعنوان مرکز احساس و عشق و الهام از آن مراد میکردند. چون زبان، خانهْ انديشه است وانديشه تصويرواقعيت هاي معني دار ميباشد،و چنانچه "مي انديشم پس هستم" درست باشد بنابراين :زبان مادري هانهْ هستي وهستن است.

کسانیکه متأسفانه درجة توحششان به مرز خفه کردن و به قصد نابود نمودن زبانهای مادری دیگران، و کشتن فرهنگهای دیگر( بدلیل ابتلاء به جنون شیفتگی به زبان مادری خود ويا شيدائي به فرهنگ خاصی) میرسد که با نفرت از زبانهای مادری دیگر و فرهنگهای دیگر همراه است، براستی از جنایتکاران و آدمکشان نامدار تاریخ جانی تر هستند. زیرا اینان با لطف و مهر و عشق و فرهنگهای نسلها و قرنهای گذشته نیز سر ستیز دارند. کشتن یک زبان و فرهنگ، کشتن یک تاریخ و بخشی از تمدن بشری و بشریت است.

آزادگان! بنام انسانیت، آزادی و برابری (انسانی و فرهنگی-زبانی) با بربریت زبان انحصاری حاکم (پان فارسیسم) و دین انحصاری حاکم (خمینیسم) در ایران به مبارزه برخیزیم.

من به سهم خود از ملت بنگلادش و یونسکو بخاطر ایجاد و رسمیت بخشیدن به " روز جهانی زبان های مادری" صمیمانه تشکر میکنم و از همة شما عزیزان تقاضا دارم بخاطر همة زبانهای بریده و فرهنگهای محکوم و خاموش و نیز همة انسانهای تحقیر شده از بربریت زبانهای حاکم انحصاری در ایران و جهان یک دقیقه سکوت فرمائید.

متشکّرم،

ضیاء صدرالاشرافی

تورنتو- پانزدهم فوريه 2007